Dziecko też może mieć depresję – to fakt, któremu nie można zaprzeczać. Obniżenia nastroju mogą zdarzyć się każdemu, także u dzieci i nastolatków nie są czymś dziwnym i niespotykanym. Jednak jeśli zdarzają się często i utrzymują przez dłuższy czas, są już bardzo groźnym zjawiskiem. Negatywnie wpływają nie tylko na samo dziecko, ale też na całą jego rodzinę i najbliższe otoczenie. Nie lekceważ tego problemu, zacznij działać dla dobra Twojego dziecka!
Jak zaburzenia nastroju wpływają na dziecko i jego otoczenie?
Dziecięca depresja to choroba bardzo podstępna i wyniszczająca. W dodatku diagnozuje się ją już u coraz młodszych dzieci. Obecnie nawet przedszkolaki i młodsze dzieci mogą mieć stwierdzoną depresję. Obniżony nastrój zdarza się każdemu, ale nigdy nie lekceważ problemów swojego dziecka i jeśli zauważysz coś, co Cię zaniepokoi, nie wahaj się zacząć działać.
Zaburzenia nastroju mają ogromny wpływ na dziecko i jego najbliższe otoczenie. Sama depresja może objawiać się w bardzo różny sposób – dziecko może być smutne i płaczliwe lub drażliwe i agresywne. Może też z biegiem czasu coraz bardziej tracić zainteresowanie swoimi hobby i wszystkim tym, co do tej pory sprawiało mu przyjemność.
Znaczącemu pogorszeniu mogą też ulec stosunki z otoczeniem. Dziecko może być niezainteresowane podtrzymywaniem kontaktów z rówieśnikami i nawiązywaniem nowych kontaktów. Przez swoją drażliwość i problemy z agresją także może cierpieć z powodu ostracyzmu społecznego ze strony swojej grupy rówieśniczej.
Zaburzenia nastroju z biegiem czasu wyniszczają coraz bardziej i sprawiają, że rozluźnieniu i destrukcji mogą ulegać też więzi rodzinne – zachowanie dziecka negatywnie wpływa na rodzinę – rodziców i rodzeństwo. Dziecko nie potrafi zakomunikować, że dzieje się z nim coś złego, często też zdarza się, że takie zachowanie zostaje zlekceważone i zrzucone na karb problemów z dojrzewaniem.
Dziecko w takich okolicznościach może jeszcze bardziej się wycofywać i zamykać w sobie lub jego problemy z niestabilnością emocjonalną będą się pogłębiać i będzie jeszcze bardziej drażliwe. Pamiętaj jednak przede wszystkim o jednym: dziecko nie robi tego na złość, dzieje się z nim coś złego i musisz zacząć działać, by mu pomóc.
Obniżony nastrój czy depresja? Rozpoznanie problemu
Nie zawsze obniżony nastrój świadczy o tym, że u dziecka rozwija się depresja czy inne groźne zaburzenia nastroju. Obniżony nastrój to naturalny stan organizmu, który w ten sposób reaguje na niepowodzenie. Nikt nie może być przez całe życie radosny – smutek to naturalna emocja. Jednak jeśli smutek dominuje nad wszystkim lub powoli jest wypierany, razem z innymi emocjami, przez obojętność, to jasny sygnał, że z dzieckiem nie dzieje się nic dobrego.
Jeśli uczucie smutku utrzymuje się przez kilka tygodni, dziecko nagle straciło energię do działania, przestało się otaczać rówieśnikami – nawet jeśli wcześniej było duszą towarzystwa – ma coraz większe problemy z motywacją do nauki, koncentracją i pamięcią – nie lekceważ tego. Jeśli doskonały uczeń z dnia na dzień znacząco pogorszył swoje wyniki w nauce – to też oznaka, że dzieje się coś złego. Powinny Cię zaniepokoić wszystkie odchylenia od normalnego zachowania dziecka i znaczące zmiany w jego zachowaniu. Zwłaszcza jeśli utrzymują się przez dłuższy czas.
Porozmawiaj z dzieckiem. Nie krzycz, nie oceniaj, nie krytykuj. Postaraj się zrozumieć i dojść do sedna problemu. Nie zawsze jednak jesteś w stanie pomóc dziecku w pojedynkę. Dlatego tak dobrym pomysłem jest poszukanie pomocy.
Psycholog dziecięcy pomoże Twojej rodzinie przejść przez trudny okres – dzięki niemu dziecko będzie miało szansę zrozumieć, co się z nim dzieje, a Ty otrzymasz wskazówki dotyczące tego, jak mu pomóc. Psycholog dziecięcy nie jest Twoim wrogiem – nie traktuj korzystania z jego pomocy jako wyrazu swojej porażki rodzicielskiej i niewydolności wychowawczej.
Korzystanie z usług psychologa dziecięcego w chwili, gdy dziecko potrzebuje pomocy to wyraz troski i miłości, a także mądrości rodzicielskiej. Sam psycholog to jednak może być za mało. Wtedy też się nie martw. Dobry psycholog dziecięcy nie zostawi Ciebie ani Twojego dziecka w potrzebie. Ma on wiedzę i narzędzia do tego, by poprawnie zdiagnozować problem i zaproponować odpowiednie rozwiązanie.
Może to być pomoc lekarza-specjalisty, w tym lekarza psychiatry i rozpoczęcie leczenia. Może też być zasugerowanie rozpoczęcia psychoterapii – zarówno przez samo dziecko, jak i przez całą rodzinę, by pomóc uporać się z problemami i dać rodzinie narzędzia do tego, by potrafili radzić sobie z podobnymi sytuacjami także w przyszłości.
